Wilhelmus

uit: Adriaen Valerius, Nederlandtsche Gedenck-clanck (1626)

Wilhelmus van Nassouwe,
Ben ick van duytschen bloet,
Het Vaderlant getrouwe,
Blijf ick tot 's Lants behoet,
Een Prince van Oranjen
Ben ick vry onverveert,
Den Coninck van Hispanjen
Ick altyt hebb' geeert.

In Godes vrees te leven
Heb ick altyts getracht;
Daerom ben ick verdreven,
Van Lant en goet gebracht,
Maer God sal my regeeren,
Als een goet instrument,
Dat ick sal wederkeeren,
Noch in mijn regiment.

Lyd'u myn ondersaten,
Die oprecht syt van aerd,
God sal u niet verlaten,
Al syd' ghy nu beswaert,
Die vroom begeert te leven,
Die bidde nacht en dag,
Dat God my kracht wil geven
Dat ick u helpen mach.

Lyf, goet, en al te samen
Heb ick u niet verschoont,
Myn broeders hoog van namen,
Die hebben't oock betoont.
Graef Adolf is gebleven
Te Vrieslant inden slag,
Syn siel, in 'teeuwig leven,
Verwacht den jonsten dag.

Een edel Prins geboren
Van Keyserlick geslacht,
Een Vorst des rijcx verkoren
Ick altydt ben geacht.
Voor Godes Woord en leere
Heb ick vry onversaegt,
Gelyck een held met eere
Myn edel bloet gewaegt.

Mijn schilt en myn betrouwen
Zyt ghy (o God myn Heer!)
Op u soo wil ick bouwen;
Verlaet my nemmermeer:
Op dat ick vroom mach blyven,
U Dienaer t'aller tyt,
De tyranny verdryven,
Die menigh hert doorsnyt.

Voor al die my beswaeren
En myn vervolgers zijn,
Wil my (o God!) bewaren
In desen droeven schyn.
Dat sy my niet verrasschen
In haren boosen moet,
Haer handen niet en wasschen,
In myn ontschuldigt bloet.

Als David moeste vluchten
Voor Saul den tyran;
Soo heb ick moeten suchten
Met menig Edelman:
Maer God heeft hem verheven,
Verlost uyt aller noot,
Een Coninckryck gegeven
In Israel seer groot.

Nae 'tsuer sal ick ontfangen,
Van God den Heer oock 'tsoet.
Waer kan meer na verlangen
Myn vorstelick gemoet,
Dan dat ick hier mach sterven
Met eeren in het veld,
En 't eeuwig ryck beerven,
Als een getrouwen held?

Niet doet my meer erbarmen
In mijn swaer ongeval
Dan dat men siet verarmen
Des Conincx Landen al.
Dat u de Spanjaerts krencken
O edel Nederlant!
Als ick dat gae bedencken,
Myn edel harte brant.

Als een Prins opgeseten
Blyf ic met myn heyrkracht,
Van den tyran vermeten,
Heb ick den slag verwacht,
Die by Maestricht begraven
Zeer vreesde myn gewelt,
Myn ruyters sach men draven
Zeer moedig door het velt.

Soo het de wil des Heeren
Had op die tydt geweest
Ick had wel willen keeren
Van u dit swaer tempeest:
Maer d'Heere van hier boven
Die alle ding regeert,
En die elck een moet loven,
En heeft het niet begeert.

Seer Christlick was gedreven
Myn Princelyck gemoet,
Stantvastich is gebleven
Myn hert in tegenspoet.
Den Heer heb ick gebeden
Uut mynes herten gront
Dat hy myn saeck en reden,
Uutvoere t'aller stont.

Oorlof mijn arme schapen,
Die zijt in grooten noot,
U Herder sal niet slapen,
Al lijdt ghy veel aenstoot,
Tot God wilt u begeven,
Syn heylsaem Woord neemt aen,
En een vroom Christen leven:
Want 'tis hier haest gedaen.

Voor God wil ick belijden
En voor zijn groote macht,
Dat ick tot geenen tijden
Den Coning heb veracht;
Dan dat ick Godes eere
Most voorstaen aldereest
Gehoorsaemheyt den Heere
Bewysen moste meest.